تغییرات در طراحی لباس سنتی
ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﺪﺭﯾﺠﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻠﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩﺗﺮ, ﻭ ﺩﺍﻣﻦﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﻠﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﯾﺎ ﺟﻮﺭﺍﺏﻫﺎﯼ ﻧﺎﺯﮎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ. ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺗﺪﺭﯾﺠﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺑﺎ ﺳﺒﮏ ﺳﻨﺘﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﮐﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻂ ﯾﻘﻪ V ﺷﮑﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﺮ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺩﺍﻣﻦﻫﺎﯼ ﺯﺧﯿﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﮐﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ. ﺷﻨﻞﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﮐﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺭﺩﺍﻫﺎﯼ ﻃﺮﺡ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﭼﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﺪ.
ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺪ
ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺗﺎﺝﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ – ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻩ – ﺍﻣﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺗﺮﺟﯿﺤﺎ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﭙﻮﺷﺪ.
ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽﺍﺵ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﺗﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻋﺮﻭﺱﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﺪ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۰۰ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻂ ﯾﻘﻪ ﺩﮐﻮﻟﺘﻪ (ﯾﻘﻪ ﺑﺎﺯ) ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﺩﻫﻪ ۱۸۷۰ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺍﻣﻦﻫﺎ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ۱۸۶۰ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺨﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻣﻦﻫﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭﯼ ﺍﺯ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۷۳ ﻭﯼ ﺩﺍﻣﻦﻫﺎﯼ ﺭﻗﺼﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﺪﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩ.
دیدگاهتان را بنویسید