پیراهن مردانه مناسب شما کدام است؟

خصوصیات یک پیراهن مردانه خوب چیست؟

تکه سرشانه پشت از خیاطی سنتی پیراهن مردانه بر گرفته شده است. از آنجایی که افراد بلندی سرشانه متفاوتی دارند با این روش پیراهن بهتر با ساختمان بدن تطبیق می یابد. در تولید انبوه این روش هزینه بر است.

برای خرید انواع پارچه پیراهنی عمده از فروشگاه روچی کلیک کنید!

بخیه بیشتر، پیراهن محکم تر!

هرچه تعداد بخیه ها بیشتر باشند پیراهن محکم تر است. پیراهن های خوب هشت بخیه در یک سانتیمتر دارند و با ماشین تک سوزن دوخته می شوند (حتی برای دوخت های دوتایی). این کار این مزیت را دارد که پیراهن پس از شستشو روی درزها موج نخواهد داشت. در پیراهن های درجه متوسط از ماشین دو سوزن که دوخت موازی می دهد استفاده می شود.

تلق قابل جداسازی!

پیراهن خوب باید دارای تلق قابل جداسازی گوشه یقه باشد . اغلب تلق ها از مواد مصنوعی ساخته شده اند. تلق ها در واقع شکل هلالی خاصی به یقه می دهند و از بلند شدن نوک آن جلوگیری می کنند بخصوص وقتی که از کراوات استفاده می شود. البته یقه دکمه دار به تلق نیاز ندارد.

راه های سرشانه!

در یک پیراهن خوب راه های سر شانه به آستین باید دقیقا جفت شوند. در تولید پیراهنهای مرغوب همیشه به جفت شدن طرح پارچه توجه می شود.

محل تلاقی ها!

در یک پیراهن خوب محل وصل آستین به مچ چند پیلی دارد. اغلب یک دکمه کوچک بالای مچ آستین دوخته می شود و از باز شدن نافرم آن هنگام پوشیدن جلوگیری می کند.

برای خرید انواع پارچه پیراهنی متری از فروشگاه روچی کلیلک کنید!

تاریخچه ی پیراهن مردانه

پیراهن مردانه امروزی پیشینه بسیار طولانی دارد که فرم فعلی آن در اواخر قرن نوزدهم شروع به شکل گیری نمود .در سال ۱۸۷۱ شرکت برون و دیویس (Brown & Davis Co.) اولین نوع پیراهن را که قسمت سینه آن با دکمه بسته شده بود به ثبت رساند.

تا قبل از آن مردم پیراهن مردانه را از سر به تن می کردند. ولی تا آن زمان پیراهن برای مدت های طولانی به عنوان یکی از لباسهای رو موقعیت خود را تثبیت کرده بود . تا قرن هجدهم پیراهن زیر لباس رو پوشیده می شد و تنها یقه آن قابل مشاهده بود و به این ترتیب جزء لباسهای زیر محسوب می شد.

تا اواخر قرن نوزدهم پیراهن مردانه سفید مظهر ادب بود، فقط کسی که به اندازه کافی پول داشت پیراهن خود را چند بار برای شستشو می داد و افرادی که چند پیراهن برای تعویض داشتند می توانستند پیراهن سفید بپوشند . با توجه به اینکه انجام بسیاری از کارها به تمیزی پیراهن صدمه می زد ، فقط شخصیتهای خاصی می توانستند آن را بپوشند.(در واقع اشراف و ثروتمندان) .

در اواخر قرن نوزدهم پیراهن های راه راه هم به عرصه مد وارد شدند. البته آنها به سختی به عنوان بخشی از کت و شلوار رسمی – اداری آن زمان پذیرفته شدند. امروزه نیز به همین ترتیب می باشد و چنین پیراهن هایی رسمیت پیراهن سفید را ندارند .

فرم یقه یکی از اجزاء اصلی سبک پیراهن مردانه می باشد . در گذشته یقه پیراهن ها به گونه ای دیگر برش می شد و تفاوت اصلی آنها در یقه ایستاده و یقه معمولی بود . تا اواخر قرن نوزدهم یقه ایستاده با تنوع زیاد وجود داشت و اندازه دور گردن پهنای یقه را تعیین می کرد. به مرور یقه ایستاده جای خود را به یقه معمولی (شکاری) داد .

از دهه سی قرن بیستم یقه ایستاده با فراک و اسموکینگ ترکیب (ست) می شد. هر دو یقه ها قابل تعویض بودند . این کار این مزیت را داشت که یقه به صورت روزانه قابل شستشو بود بدون اینکه قسمتهای دیگر پیراهن فرسوده شود. مزیت دیگر آن این بود که یک پیراهن مردانه با یقه های متنوع قابل پوشیدن بود. و اما پیراهن به فرم امروزی از اواخر جنگ جهانی اول شکل گرفت و تغییر چندانی نکرد. فقط جیب پیراهن در دهه شصت با کنار رفتن جلیقه ی کت اضافه شد . ( پیراهن های سنتی جیب سینه ندارند )

برگرفته از هاکوپیان